Interview uit Haarlems Dagblad
Audrey Bolder
Tekst: Jan Pieterse
Dusty (you don’t have to say you love me), een muzikale voorstelling over het leven van Dusty Springfield, met Audrey Bolder, Janke Dekker en Casper Gimbrère. “Ik heb ooit één keer xtc genomen en zat de volgende ochtend al bij de dokter met zweethanden, een kapot gebeten wang en gekneusde ribben. Ik ben echt een junk van niks.”
Wat dat betreft lijkt Audrey Bolder niet op de vrouw die zij speelt in de voorstelling over Dusty Springfield, de Britse zangeres die bekend werd met hits als Son of a preacherman en Going back . “Het is een vorm van muziektheater. Een grote musical is nooit mijn ambitie geweest, maar dít vind ik te gek om te doen. Het is een idee van impresario Harry Kies en mij. We herkenden allebei de invloed van Dusty Springfield op zangeressen als Amy Winehouse, Duffy en Adele. Onze invalshoek was de muziek, maar als je je verdiept in haar leven kom je achter ongelooflijke verhalen. Het alcoholprobleem van haar ouders en de problematische verhouding met haar broer, met wie ze begonnen was in een band. Weinig mensen weten dat ze in Amsterdam heeft gewoond, dat ze lesbisch was en verslaafd aan drank en drugs.”
Dusty Springfield was het masker van Mary O’Brien, haar echte naam. De dramatische ingrediënten spraken Audrey Bolder aan en ze zag zichzelf meteen in de rol van Dusty. “Ik werd er snel door gegrepen, terwijl ik een totaal ander mens ben. Maar ik kan me goed inleven in een onzeker en kwetsbaar iemand, die zich staande moet zien te houden in de grote wereld.
Raakvlakken zijn er ook. Ik ben katholiek opgevoed. Hou op, schei uit! Over dat geloof was geen discussie mogelijk. En ik heb nu een gezonde levensstijl, maar kom oorspronkelijk uit de Achterhoek en daar werd op dorpsfeesten veel gedronken.”
Vanuit de Achterhoek trok Audrey naar de toneelschool in Utrecht waar ze Victorine Plante ontmoette. “Met haar ben ik het cabaret in gerold. We wilden onze komische voorstelling een paar keer spelen en besloten aan het Leids Cabaretfestival mee te doen. Maar we belandden in de finale, kregen een impresariaat en waren cabaretier. Heel bizar!”
Het cabaretduo Bolder & Plante maakte drie programma’s met fysieke slapstick-achtige scènes. “We hadden een soort theaterhuwelijk, we ádemden samen. Maar ik voelde dat we niet gingen halen wat ik dacht dat we moesten bereiken. Daarom wilde ik stoppen en dat was heel heftig. Daar ben ik echt ziek van geweest, maar het was een goede beslissing.”
Na Bolder & Plante had Audrey tijd nodig om haar eigen weg te vinden. “Ik heb een jaar niks met theater gedaan en mezelf de vrijheid gegund om te fantaseren wat ik wilde worden. Die vrijheid was prettig en eigenlijk wist ik wel dat ik met theater het goede vak had gekozen. De vraag was alleen op welke manier? Tot ik er achter kwam dat ik muziek en theater wilde combineren. Dat klinkt voor de hand liggend, maar voor mij was het een halleluja-moment! Het zingen was het eerste dat terugkwam. Een buurvrouw zei: het gaat goed met je hè, want ik hoor je weer zingen!”
Audrey Bolder heeft het gevoel dat ze in Dusty haar komische, dramatische én muzikale kant kan laten zien. “Dat komt ook omdat ik aan de wieg van deze voorstelling heb gestaan. Ik kom uit een muzikaal gezin, wij waren altijd met muziek bezig ik heb, voor ik naar de toneelschool ging, veel in bandjes gezongen en had zangles. Dat laatste heb ik de laatste jaren weer opgepakt” Én ik vind het ook te gek om wat dieper te graven bij mezelf. Tijdens het repetitieproces ga je echt met de billen bloot als je van de regie hoort: Audrey, je bent ontzettend leuk en aardig, maar je moet een diva spelen die níét leuk en aardig is. Ik ben altijd een heel sociale speler geweest, maar zo’n hoofdrol vraagt een andere instelling. Speciaal voor het nummer Morning, please don’t come heb ik gitaar leren spelen. Ik heb één opname gevonden waarop Dusty ook gitaar speelt. Nou ja, het ging zo’n beetje van pling, pling, plong.”