Interview uit Haarlems Dagblad
met Daniël Arends
Tekst: Jan Pieterse
Geen excuses
“Mijn grootste angst is om gezien te worden als die bruine jongen die een brug slaat tussen twee culturen. Adoptie is absoluut niet het thema van mijn voorstelling. Het is geen Spoorloos. Naar dat televisieprogramma kijk ik met een brok in mijn keel, maar het is natuurlijk afschuwelijk. Ik probeer weg te blijven van dat goedkope sentiment waarbij je als kijker je fantasie totaal niet hoeft te gebruiken.”
Daniël Arends was drie maanden toen hij vanuit Indonesië naar Nederland werd gehaald. Hij groeide op in Bussum. “Een buitengewoon goede omgeving. Ik heb stage gelopen in een ziekenhuis en lang gedacht dat ik arts zou worden. Dat is een logisch trajekt in Het Gooi: medicijnen studeren, drie ton verdienen en een gezin stichten. Tot ik Youp van ‘t Hek op televisie zag. Dat vond ik te gek: grappig, met een soort boodschap. Maar ik dacht ook meteen: waar hij het over heeft, daar heb ik helemaal geen verstand van. Toen ik vervolgens Hans Teeuwen zag, begreep ik: oooh, zó mag het dus ook! Dat raakte me en ik merkte: mijn lichaam en mijn geest kunnen dat.”
En inderdaad, Daniël Arends kon het. Twee jaar geleden won hij Cameretten, hij speelde daarna zijn eerste programma Joko 79 (dat zaterdag 20 december op televisie wordt uitgezonden) en hij try out nu met zijn tweede solo Geen excuses.
Arends koos na de Kleinkunst Academie in eerste instantie voor de stand up. “Dat was zo logisch. Alle cabaretiers die ik goed vond waren een combinatie van een vakopleiding en de Comedy Train. Teeuwen, Maassen, Amhali, allemaal hebben ze toneelschool. Maar daar werd ik niet aangenomen, wel op de Kleinkunst Academie. Ik had de middelbare school niet afgemaakt en thuis zeiden ze: als je nu stopt met leren, dan ga je wel werken en huur betalen. En terecht. Dus ik durfde niet te zeggen dat ik eigenlijk naar de Comedy Train wilde in plaats van de Kleinkunst Academie, want dan zouden mijn ouders vast denken: we hebben hem niet hier heen gehaald om alles te verkloten.”
Hoewel Daniël Arends zijn biologische ouders nooit meer gezien heeft, gaat hij de laatste jaren regelmatig naar Djakarta. “Ik huur er een kamer in het kindertehuis waar ze me heen brachten. De kans is groot dat ze niet meer leven. Ze waren zo arm dat ze mij naar dat kindertehuis brachten. Of… misschien waren ze gewoon niet tevreden met mij.
Wat ik daar zoek? Dat weet ik niet.
Nou ja, ik zoek het voorrecht en de vrijheid daar heen te gaan als het mij zo uitkomt. Én het is er prachtig én ik ken er inmiddels mensen én ik ben graag in een ander land.”
Goed voorbeeld doet goed volgen, want zelf zou Arends ook graag adopteren. “Dat zou ik echt te gek vinden. Ik vertel in Geen excuses dat ik het zou doen omdat we als mensen ver genoeg moeten zijn om te beseffen dat liefde niet van ouder op kind gaat, maar van mens op mens. Dat heb ik wel gevoeld. Maar ja, als iemand nu zegt: ja vriend, dat zeg je gewoon uit eigen-belang, dan geloof ik dat ook onmiddellijk.”
In zijn eerste programma vraagt Arends het publiek wat hij zal doen: beginnen met een flauwe grap, of meteen echt aan het werk gaan? “Dan weet de zaal dat ik een waarde-oordeel geef. Maar het is natuurlijk ook een vies maniertje om stiekem tóch die grap te maken. Mijn regisseur Ruut Weissman zegt dat mijn beste grappen zijn gebaseerd op doodsangst. Dat klopt wel, ik ga met mijn verhaal een gebied in waar ik mezelf zo in het nauw drijf, dat de enige uitweg een grap is. Natuurlijk wil ik absoluut dat de mensen een leuke avond hebben, maar wel op mijn voorwaarden. En dat is niet: de snelste weg naar bevrediging. Ik ga ook naar de Febo, graag zelfs, maar dat zijn niet mijn beste momenten. Een avond in een goed restaurant waarvoor je hebt moeten sparen, vergeet je minder snel. Ik hoop dat dát mijn voorstelling is.”