Interview uit Haarlems Dagblad met
Erik van Muiswinkel en Omnibuzz (o.l.v. Arie van der Wulp)
Tekst: Jan Pieterse
Welkom in mijn hoofd
“Bij een vorig interview ging ik op de pijnbank. Ik kwam om over Van Zon op Zaterdag te praten, maar ben er met beide benen ingetuind. Dus alleen over mijn werk graag! Voor mijn privé-leven verwijs ik naar Het Parool.”
Erik van Muiswinkel heeft net de televisie-uitzendingen van Van Zon op Zaterdag achter de rug en eind vorig jaar nam hij afscheid van zijn theater-partner Diederik van Vleuten. “Wij zaten in hetzelfde patroon, dezelfde manier van bekvechten. Nu blijft een mooie gedachte hangen, zeker na die allerlaatste voorstelling van ons afscheidstournee in Velsen. Mede dankzij schouwburg-directeur Jacob Bron werd dat een grootse avond. Ik had zin in andere rollen en dat maakt dingen in mij wakker die ik soms nog niet eens ken. Tuurlijk moet je weer publiek opbouwen als je met iets nieuws start. Dat gaat door tot Driehuis-Westerveld. Dan is het nog één dag uitverkocht, maar daarna wordt de druk op de kassa toch minder.”
Om werk zit Van Muiswinkel niet verlegen. Het komt van alle kanten op hem af. ” Ja, ik doe veel, maar dat is ook mijn vak. Als je de smoes van een theaterprogramma niet meer hebt, weten ze je te vinden. Ik ben nu onder andere bezig met mijn liedjesprogramma en er komt een reünie-concert van VOF de Kunst. Met als running gag dat we dáár nu echt te oud en te dik voor zijn. Dat is dus meer voor de moeders, en de kinderen mogen mee. Mijn vader kwam als Sinterklaas drieëntwintig jaar met zijn mijter de scholen binnen. Daar zaten op den duur ook moeders die hij ooit als kind op schoot had gehad.”
Al jaren is Erik de landelijke Hoofdpiet, maar niet alleen met sinterklaas treedt hij in de voetsporen van zijn vader, de in 1999 overleden Freek van Muiswinkel. “Reken maar dat die het pad voor mij geëffend heeft. Hij werd pas op latere leeftijd professioneel acteur, maar dankzij hem had ik metéén een podium. Toen ik zeven was traden we op als duo. Hij was streng hoor. Dan moest ik een Annie Schmidt-gedicht instuderen en als ik het niet wist, werd ie kwaad. Zo hoort het. Maar mij lukt dat niet met mijn kinderen. Wel bestaat de kans dat bij mijn optreden op 5 maart in Haarlem de volgende generatie Van Muiswinkel even als aanstormend talent de neus laat zien.”
Voor de VARA-televisie haalde Van Muiswinkel zijn aloude creatie Henk van Zon van stal. De kritiek was soms niet mals. “De Volkskrant vond het niet leuk. So what! Nu ben ik wel zo sportief om in heel kleine kring toe te geven dat het niet helemaal goed was. Maar ik heb geen enkele reden om er spijt van te hebben. In plaats van acht uitzendingen van vijfentwintig minuten werden het er vier van veertig. We kwamen adem te kort en dan sta je meteen met 2-0 achter.”
Maar, om met Henk van Zon te spreken, we moeten verder want we moeten door. En dat is voor Erik optreden met de cabaretband Omnibuzz. “We spelen het programma Welkom in mijn hoofd, als aanloop op een trip naar Curaçao. Dat zingen met band was even iets héél anders. De eerste keer stond ik in de coulissen te trillen als een schooljongen en als een plank achter de microfoon. Niks flauwekul met stemmetjes of typetjes. Dat durfde ik er pas later in te proppen. Welkom in mijn hoofd is uitgegroeid tot een volwaardige theatershow. Stiekem is het voor mij belangrijk om die muzikanten weer bij elkaar te hebben met het oog op een opvolger van dit programma. Er zijn zoveel mooie nummers die niemand kent. Maar dan wil ik de klassiekers van de grote namen mengen met eigen werk. Materiaal genoeg om tot mijn zeventigste door te zingen. Zolang moeten wij doorwerken, maar dat was ik sowieso al van plan.”