Interview uit Haarlems Dagblad
Howard Komproe
Tekst: Jan Pieterse
DE ENIGE NEGER OP DE CAMPING
‘Iedere vakantie namen mijn ouders mijn broertje en mij mee naar een ander plekje in Nederland. Zo leerde je het land kennen. In Drente waren we de enige negers op de camping. Nooit ben ik zó vaak over mijn bolletje geaaid en heb ik zó veel gratis patat gehad.’
De in Den Haag geboren cabaretier Howard Komproe is ook naast zijn theatervoorstellingen een bezig baasje. ‘Presenteren, workshops geven in jeugdgevangenissen, op scholen en bij bedrijven. Soms standuppen en ik ben niet echt DJ, maar ik mag graag een plaatje opzetten. Verder artikelen schrijven over mode en muziek.’ En dan vergeet de creatieve duizendpoot nog te noemen wat hem een bekende Nederlander maakte: zijn televisie-reclame in het blauwe leeuwenpak van KPN.
‘Ik kan er niet tegen om maar één ding te doen. Die behoefte aan afwisseling is een karaktereigenschap.’Wat Komproe zich ter dege beseft is dat hij de kansen grijpt die door zijn ouders zijn gecreëerd. ‘Die twee mensen kwamen aan het eind van hun jeugd vanuit Suriname naar Nederland en hadden echt geen tijd om artistieke dingen te doen. Door de beschermde wereld die zij ons boden, staan die nu allebei in het theater. Mijn broertje is musical-man geworden en ik doe mijn ding. Het artistieke dat mijn ouders moesten onderdrukken is er bij ons dubbel en dwars uitgeknald. En dat al op zeer jonge leeftijd, want we waren er allebei voor ons tiende al van overtuigd dat we het podium op moesten.’
De verteller Komproe begon al vroeg met praten en de meeste dingen die hij zei waren, zoals hij het zelf noemt “wenkbrauwoptrekkend”. ‘Het was altijd al duidelijk dat normaal voor mij niet goed genoeg was. Kijk, nu is er een soort voorzichtige trots, maar mijn familie volgde mijn ontwikkeling meestal met angst en beven. Het was natuurlijk toch van: huuuu, waarom zitten die jongens niet gewoon op karate of voetbal? Waarom op ballet en toneel? Zijn het homo’s of zo?’
Het derde soloprogramma van Komproe, “Ambidexter”, gaat er over dat alles twee kanten heeft en niks zonder oorzaak of gevolg is. ‘Ik vind dat er teveel dingen van één kant worden bekeken. Je kunt wel roepen dat we allemaal Nederlands moeten praten op straat, maar dat is zo’n bullshit. Dan denk ik: hállo, hoe komt het dat er andere talen worden gesproken? Is dat vanzelf gegaan of zo?’ Hoewel Komproe duidelijk stelling neemt, afficheert hij zichzelf niet als politiek geëngageerd. ‘Aan cabaretiers die dát roepen, heb ik zo’n hekel. Bén het gewoon en hou er verder je bek over. Ik zie veel cabaret, omdat ik er niet van hou een mening te geven over iets dat ik niet ken. Dat gebeurt al veel te vaak. Mensen roepen dingen over groepen waarmee ze zelf geen enkele ervaring hebben. Dat vind ik eng. Ik probeer daar als een soort bindmiddel, als een soort maïzena, een positieve draai aan te geven. Want ik zie zeker licht aan het eind van de tunnel. Bij jongere generaties is het allemaal veel minder problematisch. Die hoeven niet aan diversiteit te wennen, want dat is vanzelfsprekend voor ze.’
De theaterman is in zijn element als hij op rustige toon, maar gedreven, zijn standpunten uitlegt. ‘Iedereen komt ergens anders vandaan, letterlijk én figuurlijk. Mensen hebben verschillende startplekken, dus je kunt nooit voor een ander interpreteren en dan daarop gaan anticiperen. Dan ben je niet meer met elkaar aan het praten, dan ben je aan het schermen of schijndansen.’
Howard Komproe is afkomstig uit het standup-circuit, maar in zijn theater-voorstelling speelt hij niet uitsluitend op de grap. Het is veel meer een vertelling geworden. ‘Ik noem het “verlengde stand up” omdat ik er bewust voor heb gekozen om soms de rust van het serieuze verhaal op te zoeken. Dat komt mede omdat je ouder wordt. Je krijgt kinderen en gaat anders naar de samenleving kijken. Dat zijn logische stappen. En het zit ‘m in kleine dingen, hoor. Ik let er opeens heel scherp op of ik mijn gordel wel om heb.’