Interview uit Haarlems Dagblad
Maarten van Roozendaal
Tekst: Jan Pieterse
Even gaat Maarten van Roozendaal in gedachten terug naar begin jaren negentig. In het Amsterdamse café De Oranjerie zit hij op zondagmiddag achter de piano met sigaret en bier, zingend: ,,Was ik maar dood!”
Maar doodgaan deed hij niet. Integendeel, er volgde een levendig bestaan.
“Tja, was ik maar dood,” lacht van Van Roozendaal. ,,Daarmee is toch alles gezegd, denk je dan. Ik ben nog steeds na ieder programma bang dat de bron is opgedroogd. Die gedachten moeten snel je kop uit, anders komen ‘s nachts de angstdromen en word je de concurrent van jezelf. En dat is afschuwelijk.
Maar toch, een beetje weldenkend mens is natuurlijk bang, anders leef je behoorlijk met je kop in het zand. De angst voor de dood hoort erbij. Ik zou drastisch moeten stoppen met roken en drinken, maar ik ben dit leven zo gewend. De enige sport die ik doe is optreden. Op zich is dat zwaar en daarom permitteer ik me tegenwoordig de luxe om me te laten rijden. Dan zit ik truttig met mijn krantje naast de chauffeur. Néé, nog net niet achterin!”
Van Roozendaal heeft het over ‘dat ding’, als hij zijn achtste programma, Het Wilde Westen, bedoelt. ,,Tijdens de première van dat ding voelde ik me zó op mijn gemak dat de muzikanten dachten: Díe durft. Vervolgens speelden zij zó de pannen van het dak dat ik weer dacht: Holy Mozes, nu moet ik erg mijn best doen. Ik zag de krantenkoppen al voor me: Van Roozendaal zingt jammer genoeg door geweldige muzikanten heen!
Maar ik zat goed in mijn vel. Geen geklooi, geen bijgedachtes en goed geconcentreerd. Bij eerdere premières zat ik vaak naar mezelf te kijken, als een soort verslaggever.
Dat hebben we dus ook weer geleerd: onder grote spanning gewoon lekker spelen.”
Door het succesvolle vorige programma Barmhart lag de lat hoog, maar ook Het Wilde Westen wordt alom de hemel in geprezen. ,,Ja, hoe krijg ik dat toch iedere keer voor elkaar? Dat weet ik ook niet.” In ieder geval is een belangrijke factor bij het maak-proces zijn regisseur en partner, Eva Bauknecht.
“Schrijven doe ik alleen, maar er komt geen regel in die zij niet heeft gezien. Aan het schrijven gaat een lange periode van zeiken en piekeren vooraf. Dat is mijn manier van werken. Als ik uiteindelijk ga schrijven, doe ik dat overal behalve thuis in Amsterdam. Dat is me te druk. Het Wilde Westen schreef ik in Zeeland.”
Als het programma op papier staat, gaat Van Roozendaal met de muzikanten de oefenruimte in, om daarna het resultaat te laten horen aan de regisseur. “Dan doen de jongetjes hun stukje voor het meisje. In het begin is dat natuurlijk behoorlijk slecht. Ik geef me dan helemaal over en vertrouw Eva compleet.
In dat ding miste zij een tegenkleur, want de rest was behoorlijk zwart en cynisch. Ze wilde iets sympathieks over hoop en verlangen. Dat is een melodische road-song geworden, in de traditie van de Amerikaanse folk en country. Voor mij iets heel anders, omdat ik gewend ben te denken vanuit de Europese muziek, vooral het chanson.”
Lange tijd werkte Van Roozendaal vanuit losse nummers, maar zijn laatste twee programma’s maakte hij als een doorlopende voorstelling. Daarin is geen plaats voor actualiteit. “Het is juist andersom. De actualiteit zít er al in, zonder dat die expliciet benoemd wordt. Als kunstenaar kijk je op een bepaalde manier naar de werkelijkheid en kiest voor het grotere geheel. Ik ga me niet verliezen in ditjes en datjes.”
In de ‘nie-na-China- discussie’ schaart de cabaretier zich achter zijn collega Erik van Muiswinkel. “Wat mij betreft is het de bedoeling om even een scheet te laten. Zodat het een beetje stinkt in de huiskamer als we straks naar de Olympische Spelen kijken en Erica Terpstra horen kraaien dat het toch zo miéters georganiseerd is.”
In zijn voorstelling zal Van Roozendaal niet uitweiden over De Spelen. ,,Het is me juist gelukt om niet te moraliseren.
Vergeet bovendien niet dat er ook nog een lekker potje muziek gemaakt wordt. Stiekem denk ik er soms over om als zanger op stap te gaan. Ik heb veel liederen geschreven en zit nu in de mooie positie dat ik kan werken met top-muzikanten.” In Het Wilde Westen zijn dat Marcel de Groot en Egon Kracht.
“Ik ben zo blij dat van het begin af heb begrepen dat die muzikanten op de voorgrond horen. Want je moet ten aanval, met z’n állen!”
- Zie verder: www.kikproductions.nl