Interview uit Haarlems Dagblad
MARK VAN DE VEERDONK
Tekst: Jan Pieterse
Speelt Ranjaneurose: “IK MAAK GRAPJES-CABARET.”
De Brabantse cabaretier Mark van de Veerdonk staat in de grote theaters voor bomvolle zalen. Dat wil zeggen: in zijn eigen provincie. In de rest van Nederland bespeelt hij de kleinere zalen.
“In Brabant ben ik een volkskomiek. Ik speel er ook anders, iets carnavalesker dan boven de rivieren. Als ik in mijn programma zeg dat ik een beroemde cabaretier ben, wordt daar in mijn geboortestreek niet om gelachen. Maar buiten Brabant is het een grap. Ach ik zit lekker op mijn plekje. Paul de Leeuw is ook niet bekend in Bulgarije.”
Het relativeren zit Van de Veerdonk in het bloed. “Als ik dat niet had, was ik nooit zolang doorgegaan met cabaret. Als er ergens in het land maar zes mensen in de zaal zaten, dacht ik: wat kan het mij schelen, we hebben toch een leuke avond! Mijn programma gaat wel ergens over, maar heeft niet het maatschappij-kritische karakter, dat een deel van het cabaretpubliek wil. Laatst vroeg een man na de voorstelling: Mark, weet je wat jij de hele tijd doet? Ik zeg: ik heb geen idee! Nou, zegt die man: ik ben communicatie-deskundige en jij bent aan het herkaderen. Dat is mensen op het verkeerde been zetten waardoor ze anders naar dingen gaan kijken. Ik vond het een mooie wetenschappelijke omschrijving, maar zelf noem ik het grapjes-cabaret. Mijn voorstellingen draaien niet om meningen, maar om verbazing. Ik lees alle kranten, maar heb niet de behoefte om daarover mijn visie te ventileren.
Nou … heel soms heb ik dat wél. Bijvoorbeeld als ik een column schrijf. Of laatst bij een optreden op de Koninklijke Militaire Academie. Daar zat de hele legertop en toen wilde ik toch laten weten hoe ik over Afghanistan denk. Achteraf zei een generaal: nou dat was pittig Mark. Ik zei: ja, ik stond er zelf ook van te kijken. Blijkbaar heb ik in zo’n situatie wél de drang om mijn mening te uiten, maar in het theater heb ik dat nooit.”
Mark van de Veerdonk woonde lange tijd in Utrecht, maar de liefde haalde hem terug naar het platteland van Brabant. Zijn vriendin vindt Ranjaneurose zijn beste programma.
“Omdat het een persoonlijke ondertoon heeft én omdat ik geen gekke tandjes indoe, want dat vindt ze vréselijk, én omdat ik het niet over háár heb. Dat was in vorige voorstellingen wel zo en als ik dan bij ons in de buurt speelde, werd ze er toch op aangesproken. Mensen uit mijn directe omgeving zien zichzelf soms langskomen in mijn voorstellingen. Er zit altijd wel iets autobiografisch is. In dit programma komt mijn vader regelmatig terug. Ik ben bijna vijftig en dat is de leeftijd waarop hij plotseling stierf aan een hartaanval. Hij was architect en heel komisch. In zeer besloten kring kon hij heel goed Hitler nadoen. Als persiflage, ver over de top. En ken je mijn moeder? Zij is erg trots op me. Én ze is zeer aanwezig. Ze riep na een voorstelling de recensent van de Volkskrant ter verantwoording omdat hij een keer niet goed over me had geschreven.”
Niet alleen op het podium, maar ook in het dagelijks leven is Van de Veerdonk de relativering ten top. “Daar klaagt mijn vriendin wel eens over. Als er stront aan de knikker is, heb ik meteen de oplossing of kom met optimistische praatjes. Wij hebben paarden en laatst moest er één worden afgemaakt. Mijn vriendin is dierenarts en zag dat meteen. Verschrikkelijk natuurlijk, maar ik denk dan meteen: gelukkig hebben we de andere paarden nog.”
De cabaretier moet onbedaarlijk lachen om de vraag of hij dan geen behoefte heeft met zijn vriendin te praten over het verlies van het paard: “Daar moet ik wel moeite voor doen, want ik weet dat het haar helpt. Maar liever zou ik zeggen: we hebben toch ook een leuke hond en, moet je kijken, die heeft helemaal niets. Ik heb nu eenmaal een positieve kijk op de wereld. Zelfs als mijn vriendin zou vertrekken, zou ik denken: die komt wel weer terug, want zó’n eikel ben ik toch niet?”
- Zie verder: www.markvandeveerdonk.nl