Interview uit Haarlems Dagblad met
NATHALIE BAARTMAN
Tekst: Jan Pieterse
Nathalie Baartman geniet nog na van haar nominatie voor de cabaret-prijs Neerlands Hoop. Dat Alex Klaasen met de prijs aan de haal ging deert haar niet, ze behoort maar mooi bij de cabaretiers met veel perspectief voor de toekomst. ,,Ik vond die nominatie geweldig. Daar word ik heel strijdvaardig van en voel dat ik wil groeien.”
Het tweede programma van de cabaretière heet Los . Het verschil met haar eerste, dat Stam heette, is dat ze zich minder verschuilt achter haar jurk en haar accent. ,,Dat was heel veilig. Ik was het Twentse meisje dat terug verlangt naar vroeger. Los gaat meer over: je eigen weg gaan, het niet willen voldoen aan de verwachtingen van de buitenwereld. Ik ben zekerder geworden en dat voelt puurder. Het gaat over mij én het gaat níét over mij, want ik heb het allemaal verzonnen en toch zit er veel van mezelf in.”
Dat betekent dat Nathalie Baartman niet op het podium staat als een typetje. ,,Ik hoor vaak dat ik buiten het toneel hetzelfde ben als erop. Als vrienden van me een zaal hoort lachen hebben ze de neiging om te roepen: dit doet ze in ‘t echt ook hoor! Het publiek moet een beetje aan me wennen. In het begin denken ze: wat is dit voor flapdrol? Maar later breekt het ijs. Het podium is natuurlijk een fantastische uitlaatklep voor onaangepastheid en gekte. In het dagelijks leven laten mensen toch vooral zien dat het heel goed met ze gaat. Ik heb gewerkt als dramatherapeute in de psychiatrie. Daar had ik het idee dat ik normaal moest zijn en de rest gek mocht doen. Dat vond ik oneerlijk. Iedereen moet zich een beetje gek kunnen voelen. Met gek bedoel ik: uitkomen voor je onhebbelijkheden en je onvermogen. In de psychiatrie ging het over mensen in hokjes plaatsen. Zo wil ik helemaal niet denken, ik wil vanuit een heel andere manier contact maken. Dus die rol van therapeute beviel me niet.”
Na wat gesnuffeld te hebben aan de kleinkunst, ging Baartman naar de Koningtheater-academie in Den Bosch om daar uit te zoeken of ze van cabaret haar beroep kon maken. Om vervolgens mee te doen aan Cameretten, het cabaretfestival in Rotterdam. ,,Daar voelde ik me echt een kuikentje, maar dat was mijn redding omdat ik er daardoor zo onbevangen stond. Ik won de persoonlijkheidsprijs.”
Zoeken naar een podium deed Nathalie Baartman al vroeg. ,,Ik hield als kind van ‘toneeltjes-maken’, zo noemde ik dat. Ik wilde komische dingen laten zien en vond het superleuk als mensen om me lachten. Dat zit een beetje bij ons in de familie, mijn vader is ook zo. Hij zit bij de plaatselijke cabaretvereniging en heeft één keer per jaar een optreden. Ik vind dat fantastisch!
Wat hij van mij vindt? Ik heb hem heel vaak gevraagd of hij trots op me is en dan zegt hij: Wat is trots? Hij houdt niet van dat woord. Twentse bescheidenheid hè, maar ik denk dat hij er ontzettend van geniet.”