Interview uit Haarlems Dagblad
Pieter Tiddens
Tekst: Jan Pieterse
De Haarlemmer Pieter Tiddens heeft zich gespecialiseerd in kindercabaret.
“Dat zal ik wel van mijn vader hebben, want die was kinderarts. En dat is natuurlijk veel moeilijker dan gewoon arts, want kinderen zijn veel kleiner en die wil je zéker geen pijn doen. Dat geldt dus ook voor mij, maar ik heb mijn neus wel eens gestoten. Als een meisje van vijf gaat huilen en ik maak een grapje over een 6 + voorstelling , dan moet iedereen lachen. Maar als het meisje dan nog harder gaat huilen, leer je dat je nooit het gewicht van een hele zaal bij zo’n kind mag neerleggen. Vervolgens geef je dat meisje een cadeautje en is ze alweer met iets anders bezig: Meneer, ik heb nieuwe schoenen!”
Voordat Pieter Tiddens zijn kindercabaret bedacht, had hij al een theatrale loopbaan achter de rug. Na de Academie voor Kleinkunst had hij de veelzeggende hit met de muziekgroep de Dutchies: Ik heb niks te zeggen, maar mijn mond houden kan ik niet. Ook toerde hij met Jango Edwards en diens Friends Roadshow. ,,Een enerverende periode waarin ik bíjna in het voorprogramma van de Rolling Stones stond. Maar omdat de kostuums niet op tijd arriveerden, konden we het podium niet op.”
Nadat hij in de finale van het cabaretfestival Cameretten had gestaan maakte Tiddens een aantal theaterprogramma’s voor volwassenen. Daarna ging hij naar de VPRO en maakte televisie-programma’s voor kinderen. Nu is hij terug in het theater, met kindercabaret.
,,Dat kwam door mijn dochter Sophie omdat ze vroeg wat cabaret nou eigenlijk was. Ik probeerde dat uit te leggen, maar dan zat ze toch te luisteren naar dingen die ík als cabaret heb ervaren. Toen bedacht ik dat ik beter zelf aan kinderen kon laten zien wat cabaret is.”
De programma’s van Tiddens zijn bewust voor kinderen vanaf zes jaar. ,,Dan kunnen ze enigszins abstract denken. Alhoewel dat niet voor iedereen op gaat. Het is bijvoorbeeld vrij dodelijk als een jongetje halverwege de voorstelling roept: Oooh, jij maakt grapjes!
Maar over het algemeen snappen ze dat ik de boel op de hak neem of rare dingen zeg en dat dát juist leuk is.”
Het spelen voor kinderen is een kunst apart, maar stiekem vertrouwt Pieter Tiddens toe:
,, Je hoeft niet zo goed je best te doen voor kinderen als je dat niet wilt. Na jaren hard werken aan kleuterproducties zag ik op een camping een clown die Gordon playbackte met een getto blaster. Slécht!!! Maar de kinderen vonden het páchtig. Het moet dus wel heel erg zijn, als kinderen er niks aan vinden.
Het mooie is dat ze zich met de voorstelling gaan bemoeien zonder dat ze er erg in hebben. Ze schamen zich niet zo snel en als ze er anders over denken, laten ze dat weten.
Waar ik bij het cabaret voor volwassenen helemaal niet goed in was, was het snedig reageren op opmerkingen uit de zaal. Bij kinderen hoeft dat niet. Als die iets roepen of zeggen, dan mag dat blijven bestaan. Daar hoef je als cabaretier niet overheen.
En kinderen lachen op een speciale manier. Die mond gaat meteen volop open: HAHAHAHA!!!!”
Pielesopielen noemt Tiddens het als hij grote levensvragen behandelt met zijn jeugdige publiek. ,,Dan speel ik met de kinderen en roep: mijn vader is dood, als we hem nu met z’n allen roepen, dan komt hij wel terug. Dan gaan ze roepen en zeg ik: hij komt niet terug, hij is dóóóóóóhóóód, soms zijn jullie net kinderen! En zij: we zíjn ook kinderen!!!!”
Pieter Tiddens heeft een duidelijke plek verworven binnen het jeugdtheater, maar er hangt een donkere wolk boven zijn podium-bestaan.
,,Het is helaas geen sprookje dat de boze Minister Flaphoed kleine gezelschappen bedreigt in hun bestaan door de subsidie-kraan dicht te draaien.”
Dat is geen vrolijk verhaal, maar de cabaretier is strijdbaar. ,,Luister, ik heb na heel veel jaren zoeken iets gevonden, waarvan iedereen vindt dat ik er helemaal in thuishoor. Dus ik zou wel gek zijn om daarmee te stoppen.”
- Zie verder: www.pietertiddens.nl